Sanktuarium Wambierzyckiej Królowej Rodzin
 nr rej. A/1678/133 z dnia 2 stycznia 1950
| |||||||||
| Sanktuarium Królowej Rodzin | |||||||||
.jpg) Widok od wschodu | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Adres |
pl. Najświętszej Marii Panny 11 | ||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| bazylika mniejsza • nadający tytuł |
od 22 lutego 1936(dts) | ||||||||
| Wezwanie |
Nawiedzenia NMP | ||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |||||||||
Położenie na mapie gminy Radków  | |||||||||
 50°29′24,41″N 16°27′16,40″E/50,490114 16,454556
| |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Bazylika Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny, Sanktuarium Wambierzyckiej Królowej Rodzin Patronki Ziemi Kłodzkiej[1] – barokowa bazylika znajdująca się w Wambierzycach koło Radkowa w powiecie kłodzkim. Wybudowana została w latach 1715–1723. W 1936 papież Pius XI nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej. Obiekt zarejestrowany jako zabytek 2 stycznia 1950 roku[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Obecna bazylika stoi na wzgórzu, gdzie w XII w. w niszy wysokiego drzewa umieszczono figurkę Matki Boskiej. Według kronik w 1218 roku ociemniały Jan z Raszewa odzyskał w tym miejscu wzrok. Po tym zdarzeniu do Wambierzyc zaczęło podróżować wielu pielgrzymów. Wkrótce pod drzewem z figurką postawiono ołtarz, a po bokach lichtarz i chrzcielnicę. W 1263 na wzgórzu powstał drewniany kościół.
W 1512 roku Ludwik von Panwitz wzniósł większą świątynię wybudowaną z cegły. Został on jednak zrujnowany podczas wojny trzydziestoletniej. W latach 1695–1711 wybudowano nowy kościół na zlecenie Daniela von Osterberga, który jednak szybko zaczął się walić i został rozebrany w 1714 roku. W latach 1715–1723 powstała kolejna świątynia wybudowana przez hrabiego Franciszka Antoniego von Goetzena, która przetrwała do dziś.
W 1936 papież Pius XI nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej[3]. 17 sierpnia 1980 roku kardynał Stefan Wyszyński dokonał koronacji figurki Matki Bożej przy asyście kard. Sebastiano Baggio, kard. Franciszka Tomaszka i abp Henryka Gulbinowicza[4], nadając jej tytuł Wambierzyckiej Królowej Rodzin.
Od 25 czerwca 2007 roku w Wambierzycach posługują franciszkanie z Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych. Pierwszym kustoszem franciszkańskim był o. Damian Franciszek Stachowicz OFM, a od 6 lipca 2009 funkcję tę pełni o. Albert Ireneusz Krzywański OFM.
Wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]Prezbiterium jest oddzielone od nawy kratą. Ołtarz główny jest dziełem Karla Sebastiana Flackera. W centrum znajduje się rzeźba Madonny z Dzieciątkiem adorowana przez dwa anioły. Figurka wykonana z drewna lipowego ma 28 cm. Pochodzi z końca XIV w.
W nawie po stronie południowej znajduje się barokowa ambona, dzieło Flackera z 1723 roku. Jest ona ilustracją hymnu Magnificat. Ambonę wieńczy postać Ducha Świętego, poniżej widnieje Madonna w otoczeniu aniołów. Na baldachimie siedzą personifikacje kontynentów: Ameryki, Europy, Azji i Afryki. Na korpusie znajdują się rzeźby czterech ewangelistów. We wnękach prezbiterium umieszczono ołtarze pochodzące z XIX w. Od wschodu są to ołtarze: św. Jana Nepomucena, św. Walentego, św. Anny, św. Józefa i św. Antoniego. Ponad drzwiami na ścianie północnej wiszą obrazy św. Jadwigi Śląskiej, św. Otylii i św. Apolonii, a na ścianie północnej św. Jana Sarkandra, św. Franciszka Ksawerego i św. Karola Boromeusza[5].
.jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ „Sanktuarium Wambierzyckiej Królowej Rodzin”
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024.
- ↑ Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 13: Góry Stołowe. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1992, s. 253-261. ISBN 83-7005-301-7.
- ↑ Konrad Kazimierz Czapliński: Sanktuaria w Polsce. Katowice: Videograf II, 2001, s. 122-123. ISBN 83-7183-185-4.
- ↑ Anna Mitkowska: Wambierzyce. Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź: Ossolineum, 1984, s. 56–58, seria: Śląsk w zabytkach sztuki. ISBN 978-83-04-01461-9.